“Het voelt alsof we co-ouderschap hebben over de ISK-klassen.”

De inspecteur vroeg laatst aan de leerlingen van de ISK-klas van het Trinitas College: “Bij wie kun je terecht als je je verdrietig voelt?” De leerlingen antwoordden: “We zijn op school eigenlijk niet verdrietig.” De anekdote is tekenend voor de sfeer in de ISK-klassen, waarvan Brigitte Rimann coördinator is. Na negen jaar neemt zij afscheid om te gaan reizen. Mareille Schouten trappelde twee maanden met haar mee en nam toen het stokje over.

Brigitte Rimann (links op foto) en Mareille Schouten

Brigitte startte zeven jaar geleden als docent NT2 in het ISK-onderwijs. “Vanaf 2019 ben ik steeds meer gaan werken als ISK-coördinator van de vier scholen in Heerhugowaard en daarnaast als teamcoördinator van de vijf ISK-klassen op het Trinitas College. De zesde is overigens in de maak. Wij doen de intakes van alle leerlingen die in Heerhugowaard geplaatst worden. We gaan daarvoor naar het azc en zien bij voorkeur het hele gezin, zodat we kunnen doorvragen over de leerling, wat hij of zij graag doet en welke opleiding hij of zij zou willen volgen. We willen een breed beeld, zodat we genoeg handvatten hebben om de leerling goed te plaatsen.”

Brigitte spreekt over ‘we’, want in de laatste maanden van haar werkleven op het Trinitas College werkte ze samen met Mareille, die haar taken in februari overnam. Mareille werkte tien jaar als leerkracht in basisonderwijs en was daarna tien jaar werkzaam in de jeugdhulp-jeugd GGZ in verschillende functies, waaronder als locatiecoördinator. “Ik kijk een beetje met een zorgbril. Ik vind het een meerwaarde dat we de intakes face to face doen. Wat gebeurt in de intake met ouders, zegt heel veel over hoe zij in de schooltoekomst van het kind staan. Dat gebruiken we bij de indeling in een bepaalde groep of school. Juist doordat je hun taal niet spreekt, moet je het hebben van de non-verbale signalen en die krijg je in zo’n intakegesprek.”

Dynamisch
Eén van de redenen dat Brigitte van docent coördinator werd, is dat zij het plaatsingsproces van de leerlingen wilde versnellen en verbeteren. “Daarom ben ik ook blij met de Route Nieuwkomers[1]. We hebben eens in de zes weken overleg, ook met samenwerkingsverband vo Noord-Kennemerland erbij. Het is fijn om daar je ervaringen te delen en zij zorgen dat het bij de stuurgroep en gemeente terecht komt. Sowieso is het ISK-onderwijs in de afgelopen jaren enorm geprofessionaliseerd. In de eerste jaren maakte ik zelf mijn lessen en was het kopieerapparaat geregeld oververhit. Nu zijn steeds meer methodes beschikbaar. De landelijke organisatie LOWAN deelt haar expertise en materiaal, ze hebben een goed aanbod.”

En dat is nodig. De instroom van anderstalige leerlingen is op dit moment heel groot. “Laatst zat een hele groep asielzoekers hier in een hotel”, vervolgt Brigitte, “De kinderen hadden al een paar maanden geen onderwijs. Een week voor de kerst moesten we voor zestien leerlingen een intake doen. Ze kwamen allemaal naar onze school. Het was chaos: ouders die hun paspoorten niet bij zich hadden, of die zelfs zonder hun kinderen kwamen, de tolkentelefoon die overbezet was, mensen die binnen kwamen lopen terwijl een leerling een toets deed…” “Ik dacht: Zo, dit is wel dynamisch”, lacht Mareille. “Maar ik sta nergens raar van te kijken. Verwacht het onverwachte, zei Brigitte bij mijn sollicitatie. Je moet kunnen plannen, maar je moet ook kunnen loslaten. En heel snel prioriteren.”

Warmte en vertrouwen
Al met al kreeg Brigitte met die houding in de afgelopen jaren veel voor elkaar. “We kregen onlangs een inspectie, speciaal voor de instroom van de Oekraïense leerlingen. Meestal is zo’n inspectie best spannend, maar toen ik in voorbereiding hierop een presentatie maakte, dacht ik: Er staat wel heel wat. We hebben, door vooruit te denken en doordat we een heel flexibel team hebben, gezorgd dat de leerlingen meteen de klas in kunnen en dat ze zich veilig voelen en goed onderwijs krijgen. Ik vond dat heel mooi om te vertellen. Mareille is toen met de inspecteur de klas in geweest. De presentatie kun je zo mooi maken als je wilt, maar het gebeurt in de klas.”

“Ik ging met de inspecteur naar een klas met vier Oekraïense kinderen en twee kinderen van Arabische afkomst”, vervolgt Mareille. “De inspecteur vroeg: ‘Bij wie kun je terecht als je je verdrietig voelt?’ De leerlingen antwoordden: ‘We zijn op school eigenlijk niet verdrietig.’ ‘En hoe zit het met pesten?’ De leerlingen keken elkaar aan: ‘Dat doen we hier niet.’ En toen de inspecteur vroeg wat echt niet weg mag, zeiden ze: ‘De docenten.’ De leerlingen hebben een goede band met de docenten. Er is veel warmte en vertrouwen. Daar mag Brigitte heel trots op zijn.”

Hand in hand
“Ik deed het niet alleen hè?”, zegt Brigitte. “Het hele team, de hele school, iedereen gaat hollen als dat nodig is. Daar ben ik trots op. En op de leerlingen, als ik zie hoe ze na de ISK zich bewegen in een reguliere klas. Sommigen blijven je speciaal bij. Zoals het Oeigoers jongetje dat ondanks zijn trieste geschiedenis altijd blij was. Hij ging voor het eerst bowlen tijdens een schooluitje. Ik zie nog die rode wangen. En toen we erna een patatje aten, vroeg hij of hij de overgebleven patat mee naar huis mocht nemen. Hij vond alles leuk en lekker. Bij de intake zie je dat kinderen en de ouders nerveus zijn. Als je dan later ziet dat ze zich veilig voelen en over hun toekomst gaan nadenken, dan geeft dat zo veel voldoening. We hebben allemaal een zwak voor deze leerlingen. Het voelt alsof we co-ouderschap hebben over de ISK-klassen.”

Mareille: “Je moet nog vertellen van het schoolfeest.” Brigitte: O ja! We houden ieder jaar een kerstgala. We vertellen de leerlingen en de ouders: dat hoort bij het Nederlandse onderwijs. 90% van de leerlingen was op het feest. Stond daar een Oekraïens meisje in een minirok naast een Syrisch meisje in een lang gewaad. Ze liepen hand in hand naar de dansvloer om te dansen, notabene op de Snollebollekes. We hadden tranen in onze ogen.” Mareille: “Zo zou de wereld eruit moeten zien.”

Intussen heeft Brigitte volop vertrouwen in haar opvolgster. “Als ze het doet zoals het nu doet, komt het helemaal goed. Mijn advies: Blijf open staan, lach als er iets fout gaat en wees flexibel als het een keer anders gaat. En verder: gewoon aanpakken.” Mareille heeft er zin in.

[1] Voor meer informatie over Route Nieuwkomers klik hier.